Ostatnio sporo myślałem nad systemem php.pl i doszłem do wniosku, że cały system (a raczej kontrola jądra nad modułami -> bezpieczeństwo) będzie w dużej częsci polegała nie na funkcjonalności jądra, ale na zauwafniu, że nikt z develeperów nie będzie umieszczał tam (w kodzie modułów) koni trojańskich ani nic takiego. Mówie tutaj, że jakiś moduł zamiast proszenia BSP o plik sam go sobie weźmie za pomocą sql-layer (tak to bede nazywał) zdobytej przez funkcje global. Może nie byłoby tak z samym systemem ale np. nieoficjalne wtyczki...
Wtedy z pomocą przyszedł mi matrix 2 (sam nie wiem czy był taki nudny, że miałem czas pomyśleć spokojnie, czy wyciągnąłem wnioski z samego filmu
). Co prawda system (matrix) dał się złamać, ale oglądając go doszłem do pewnych wniosków jak dać jądrze kontrole nad aplikacją. W sumie doszłem do takiego wniosku.
Jeżeli chcemy wiedziec co robi aplikacja (mówie ogólnie, w naszym przypadku moduł), czego używa a czego nie i jeszcze na dodatek to wszystko kontrolować, to aplikacja musi działać o poziom niżej w hierarchi od jądra. Innymi słowy aplikacja nie powinna być wykonywana przez parser języka (w naszym przypadku php), ale przez naszą aplikację. W ten sposób każda czynność, każda linijka kodu mogłaby być sprawdzana pod kontem niebezpieczeństw.
Teraz następny problem. Ale jak to zrobić? Ano jak w temacie trzeba napisać własny język. Myślałem o tym. Nie pisałem jeszcze własnego języka i nie mam w tym doświadczenie, ale wymyśliłem jak mógłby wyglądać taki język naprzykład stworzony w XML'u. Pokarze tutaj jak wyobrażam sobie taki "hello world" dodatkowo ze sprawdzaniem parametru z GET'a.
php:[php:1:adb267e0b1]<?php
if( $_GET['say']==1 ) {
print "Hello World";
}
else {
print "I won't say hello to you";
}
?>[/php:1:adb267e0b1]
Własny język w XML'u:
Kod
<application>
<if>
<warunek>
<equal>
<param source="get" name="say" />
<int>1</int>
</equal>
</warunek>
<then>
<out>
<text>Hello World</text>
</out>
</then>
<else>
<out>
<text>I won't say hello to you</text>
</out>
</else>
</if>
</application>
Nie wiem jak tam z moją angielszczyzną, ale mam nadzieje, że założenie jest zrozumiałe. Teraz w XML'u możemy każdą instrukcję sprawdzić i dopiero potem wykonać. Można by było definiować obiekty, a nawet np. stworzyć jezyk obiektowy za pomocą znaczników typu <math:sqrt><int>9</int></math:sgrt>.
<if>
<warunek>
<equal>
<param source="get" name="say" />
<int>1</int>
</equal>
</warunek>
<then>
<out>
<text>Hello World</text>
</out>
</then>
<else>
<out>
<text>I won't say hello to you</text>
</out>
</else>
</if>
</application>
Teraz moja największa obawa. Wydajność... Jak by to działało pod względem szybkości. Przy moich założeniach, że każde rozszeżenie poza standart (core) byłoby includowane specjalnym znacznikiem (jak use w perlu, import w pythonie czy dl w php) pamięc nie byłaby zbytnio obciążona.
Takie coś wcale nie jest trudne do wykonania a daje olbrzymie możliwości, jak całkowia kontrola aplikacji instruckja po instrukcji i np. Jeszcze można np.dodac obsługe userów (napisane w php, jako część języka, a potem sprawdzać czy user ma dostęp do wykonywania określinych instrukcji), BSP (z poziomu języka nie można byłoby mieć dostępu do normalnego systemu plików) i można byłoby zboduwać naprawdę potęrzne środowisko do pisania aplikacji w których ważne jest to, że nie mamy całkowitego zaufania do kodu źródłowego.
Wow, ale tekst wyskrobałem.
Bardzo proszę o komentarze (jeżeli komuś będzie się chcuało to czytać) ponieważ dużo o tym myślałem i jestem ciekwa co Wy o tym sądzicie.
Jeżeli są jakieś niejasności to pytajcie (ja mam wizje i wiem o co mi chodzi ale Wy nie jesteście mną
).
).
)
