"Życie"
Łódź odplyneła, zatopiła się w czerwonośc
odpłyneł ku przestworzom, ku ludziom, ku morzom,
Popłyneła w dal - nierozwarzając celu,
by dopłynąć do domu - nieznanego celu...

"Noc"
Słońce zatopiło się, zanurkowało,
Za wielkim morzem, wielką górą schowało,
By niedostrzec go przed nastaniem świtu
Gdy powróci ono zerwać nas z niebytu...

Mój szerokostopy mózg, co z głowy mi wyszedł
Przemierzywszy kroćset mil jawnym jest księżycem

Mój niebieskooki wzrok, co podążył za nim
Pokonując krótkość swą żeni go z gwiazdami

A mój religijny głód, co nie znosi braku
Zmyśla Boga, aby był tłem im oraz ramką

I już mój naiwny zmysł pobożnej harmonii
Pełnym głosem cieszy się z osiągniętej zgody

I już mój zaciekły bunt, najlepszy poeta
Po cichutku ostrzy nóż na kamieniu serca

Dotknąć deszczu, by stwierdzić, że pada
Nie deszcz, tylko pył z Księżyca spada

Dotknąć ściany, by stwierdzić, że mur
Nie jest ścianą, lecz kurtyną z chmur

Ugryźć kromkę, by stwierdzić, że żyto
Zjadły szczury i piekarz też zginął

Łyknąć wody, by stwierdzić, że studnia
Wyschła oraz wszystkie inne źródła

Wyrzec słowo, by stwierdzić, że głos
Jest krzykiem i nikogo nie obchodzi

Mówię do ciebie cicho tak cicho jakbym świecił
I kwitną gwiazdy na łące mojej krwi
Mówię tak cicho aż mój cień jest biały

Jestem chłodną wyspą dla twojego ciała
które upada w noc gorącą kroplą
Mówię do ciebie tak cicho jak przez sen
płonie twój pot na mojej skórze

Mówię do ciebie tak cicho jak ptak
o świcie słońce upuszcza w twoje oczy
Mówię do ciebie tak cicho
jak łza rzeźbi zmarszczkę

Mówię do ciebie tak cicho
jak ty do mnie

"O życiu"
Życie, czym jesteś - nastaje znowu to pytanie
Czy jesteś łanią na łące, czy biedrokną,
czy kwiatem róży, czy tylko jej kolcem.
Czym życie jesteś gdy biegam po łace
Czy jestes w rozłace z mą ukochaną,
gdy skakałem na łące krzycząc Mamo, Mamo...

"Życie"
Łódź odplyneła, zatopiła się w czerwonośc
odpłyneł ku przestworzom, ku ludziom, ku morzom,
Popłyneła w dal - nierozwarzając celu,
by dopłynąć do domu - nieznanego celu...

Jest poręcz
ale nie ma schodów
Jest ja
ale mnie nie ma
Jest zimno
ale nie ma ciepłych skór zwierząt
niedźwiedzich futer lisich kit

Od czasu kiedy jest mokro
jest bardzo mokro
ja kocha mokro
na placu, bez parasola

Jest ciemno
jest ciemno jak najciemniej
mnie nie ma
nie ma spać
Nie ma oddychać
Żyć nie ma

Tylko drzewa się ruszają
niepospolite ruszenie drzew

rodzą czarnego kota
który przebiega wszystkie drogi

To jest kiełbasa
To jest moja matka jadalna

Ona wisi na niklowym haku
i pachnie kominem

Ona jest tania zresztą nigdy się nie drożyła
była wyrozumiała i znała możliwości

Ja jestem synem mojej matki
pewnego młodzieńca
który nie był ostrożny
a pewnie był złośliwy
a może tylko nie wiedział
matka wtedy była zamroczona
a potem było jej żal

Teraz ja jestem głodny
a moja matka wisi

Więc wpatruję się w wystawę
i czuję
jak mi cieknie
ślina i sperma

Wiem za chwilę już nie będę się wahał
wejdę i poproszę
tę właśnie

To jest kiełbasa
To jest moja matka jadalna
A to jest mój głód dziecinny

Kochanka powieszonego
patrzy mu do oczu
przygląda się sobie
w jego śnie.

Kochanka powieszonego
w kucki przy jego głowie
rodzi małe
z czarną twarzą.

kochanka powieszonego
z czarną twarzą
z bólu
dziecko wpół rozrywa

Kochanka powieszonego
własną pierś ssie
Paznokciami
po sobie.

Kochanka powieszonego
umiera w jego śnie.

"Życie"  
Łódź odplyneła, zatopiła się w czerwonośc  
odpłyneł ku przestworzom, ku ludziom, ku morzom,  
Popłyneła w dal - nierozwarzając celu,  
by dopłynąć do domu - nieznanego celu...

"Noc"  
Słońce zatopiło się, zanurkowało,  
Za wielkim morzem, wielką górą schowało,  
By niedostrzec go przed nastaniem świtu  
Gdy powróci ono zerwać nas z niebytu...  

Preludium ciszy

Czy okruch melodii uchwycony podczas snu,  
Której nuty niekończąco łączą się w cichy hymn  
Może zachwiać równowagę tożsamości?  
Tej, która stanowi też wyobraźnię - Wyobrażenie Wszechświata...  
Ale kiedy zagłuszony tysiącami gwiazd  
Nie usłyszysz tej jednej nuty,  
Uzupełnisz ją wyobraźnią.

"Krowy"
Kiedy już nie będzie was na świecie,
Ktoś waszym dzieciom kiedyć żecze,
Jak się kiedyś pasły krowy,  
I nie miały po dwie - trzy głowy !

Jadły one żecz zieloną,
Wcześniej przez ludzi chodzonoą,
Jednak im to smakowało,  
i ciagle dodawano,
Zadowolenie im kazało,  
by muczeć im niemało.
Wtedy się zdenerwowali,  
No i krowy pozażynali.

Internet
Znów piszę,
poezja palców
na klawiaturze,
mych palców rozbieganych.

Uczucia moje
zaplanowane,
znormalizowane
i przełożone na relacje,
zamknięte w bazach danych.

Poezja komputera
MySQL i php
i tworzę swój poemat...
Akt twórczy, okrzyk twórczy...

czy można znaleźć siebie  
na stronie w Internecie?

X

Co powiedzieć mam Twojemu sercu?
Poprzez pustkę duszy
krzyczę
W szare pióra wróbli
wlepiam łzy
Pogubiłam siebie
pogubiłam Ciebie
Moja miłość oślepła  
i weszła na drzewo...

„Kocham Cię, kocham...”
Palce rozplecione
nie czuję dotyku...

Endless rain
Przytul mnie
My heart is not yet soaked…

Pejzaż beskidzki

Deszcz za oknem ubrał góry w chmurną szatę,
Ciemnym lasom podarował chwile chłodu
I zadudnił w okna głośno – jak bohater,
Po czym stoczył się kaskadą łez tęczową.

Jeszcze czuje jego zapach w lekkim wietrze,
Zapach ziemi roztętniony wonią koni,
Jeszcze się wilgotną rosą lśni powietrze,
Jeszcze niebo drobne krople deszczu roni.

Schną hucuły lekką mgłą jak otulone,
Leci w niebo cierpki zapach sierści mokrej.
Nie skrzydlate ale jednak uskrzydlone.
Deszcz i wiatr.  
I te hucuły tuż za oknem.

Chciałbym abyście surowo ocenili moje wiersze (surowo dlateog że chce pradwdy !:

1. Ortografia.

Nie zrozum mnie źle, nie chcę Cię zgasić, ale IMO od tego należałoby zacząć.

Wiesz, juz wiele sie zmienilo, to sa tylko wspomnienia (zobacz daty)